Deze blog draag ik op aan iemand die mij heel dierbaar is en net haar tweede kindje heeft gekregen. Zij maakte een dapper besluit en inspireerde mij om deze blog te schrijven.
Tijdens de zwangerschap las ik er het een en ander over. We gingen naar een info avond georganiseerd door het ziekenhuis waar ik zou bevallen en de informatie sloeg ik gretig op. Trots vertelde ik aan mensen die er naar vroegen dat ik borstvoeding zou gaan geven.
Toen ik eenmaal na een weeënstorm uitgeput maar trots met Lotus op mijn buik lag uit te puffen, was daar ook het moment van de allereerste voeding aangebroken. De baby moet binnen het eerste uur een keer aan je borst belanden en iemand zou daar mee helpen. Het eerste uur was bijna voorbij toen we maar iemand hebben opgetrommeld. Lotus werd aan de borst gelegd, ik zat in een verkrampte houding en ik moest haar zo houden dat haar neusje vrij bleef. Het voelde raar aan mijn tepel, een beetje pijnlijk zelfs en het was lang niet zo romantisch als ik me had voorgesteld. Al met al dronk ze een paar minuten en toen was het klaar. Daarna kwam bij mij het besef dat dit nu de realiteit zou zijn. Het zou niet blijven bij die ene keer voeden, nee. Iedere 2 à 3 uur zou ik aan de bak moeten. Ik kreeg het er benauwd van.
Eenmaal thuis vroeg de kraamhulp aan mij of ik Lotus kon aanleggen. Dit deed ik zoals ze in het ziekenhuis hadden laten zien. Volgens de kraamhulp was dat helemaal niet de juiste manier, want bijvoorbeeld het neusje is bij een pasgeborene nog zodanig gevormd dat ze adem kunnen halen met hun neus in je borst. Dat scheelde weer wat en ik kreeg iets meer vertrouwen.
De wekker stond voor elke 3 uur en de eerste nacht voelde als fictie. Dit was ineens de realiteit. Elke 3 uur wakker, verschonen, voeden en weer slapen.
Ik kon mijn ogen tijdens het voeden niet openhouden. Later leerde ik dat er een hormoon is dat vrijkomt tijdens het voeden die je slaperig maakt. "Jij moet wakker blijven en op ons letten, Lennert!" zei ik. Ik was als de dood dat ik in slaap zou vallen en bovenop Lotus zou gaan liggen.
Het was dag 3, de beruchte kraamtranendag. De stuwing kwam om de hoek zetten. Mijn borsten stonden zó bol dat Lotus niet meer kon aanhappen. Ze schreeuwde het uit van de honger en frustratie. De kolf kwam er bij, visite, ik in die babykamer met kraamzorg, baby en pomp. De kraamverzorgster verwoed mijn borsten masseren om harde plekken er uit te krijgen. Ik had me nog nooit zo vet kut gevoeld.
Hoe verder we kwamen met de borstvoeding, hoe wanhopiger ik me voelde. Het putte me op zoveel vlakken uit. Ik had geen rust en kon niet herstellen. Ik probeerde gesprekjes met de kraamzorg te sturen zodat zij zou zeggen dat ik beter de fles kon gaan geven. Zodat ik zelf niet die beslissing hoefde te maken.
De laatste dag van de kraamweek brak aan.
Lotus zag erg geel en de verloskundige stuurde ons door naar het ziekenhuis om bloed te prikken. De uitslag was gelukkig in orde, maar ze adviseerde me om elke 2 uur te gaan voeden zodat het sneller uit haar lijf zou zijn.
Toen stortte mijn wereld echt in. Ik kon niet meer, maar durfde nog steeds niet het besluit te nemen om te stoppen. In gesprek met mijn ouders bedachten we dat als ik zou gaan kolven Lennert af en toe ook een voeding kon geven. Mijn ouders kochten de kolf en ik ging aan de slag. Toch bleef ik vaker Lotus aanleggen omdat dat makkelijker was, of omdat ik me schuldig voelde tegenover haar. Ik durfde het besluit om flesvoeding te gaan geven maar niet te nemen. Ik was bang niet meer terug te kunnen, ook al wilde ik niets liever dan stoppen. Dat gevoel is moeilijk uit te leggen maar het verscheurt en overheerst je compleet.
Na 3 weken ben ik dan toch echt gestopt. Die 3 weken voelden als 3 jaar en een achtbanenpark aan emoties en gevoelens. We waren dolblij met de fles. Lotus was dolblij met de fles en ik begon eindelijk te herstellen.
Rune
Eenmaal zwanger van Rune was ik er van overtuigd dat ik het borstvoedingsavontuur nogmaals wilde aangaan.
Ik wist nu waar ik aan begon, ik wist wat het inhield en hoe makkelijk en leuk zou het zijn om straks die baby lekker aan de borst te hebben? Dan zou Lotus ook nog een wat borstvoeding kunnen krijgen als ze ziekjes zou zijn. Mijn besluit stond vast.
Ditmaal gingen we naar meerdere infosessies. Las ik boeken, deed ik research en werd ik lid van een Facebookgroep over borstvoeding. Ik had de steun en de kennis die ik nodig had, dacht ik.
Rune's bevalling was in een woord: zalig. Ik voelde me op een giga blauwe wolk toen hij ter wereld kwam en niets kon me daar van af krijgen. Al snel legde ik hem zelf aan de borst, ik had de verpleging echt niet nodig. Ik voelde me apetrots en bekrachtigd in mij besluit het nogmaals te proberen.
Ook thuis was ik dolblij met mijn kindje aan de borst. Het voelde zo fijn en voorbestemd. Hier had ik al die tijd naar verlangd. Ik gebruikte verschillende houdingen en alles leek soepel te verlopen. De kraamzorg bestrooide me met complimenten. Op dag 2 kreeg Rune krampen, wat wel erg vroeg was volgens de kraamverzorgster. Ik kreeg stuwing en het drinken ging even wat minder lekker. Er kwam een tepelhoedje bij, wat het soms net wat vergemakkelijkte.
We waren al voorbij Rune's laagste gewicht, toen hij plotseling weer begon af te vallen. "Dat is niet goed" zei de kraamverzorgster. De verloskundige kwam er bij en de conclusie was dat ik (weer) teveel melk aanmaakte en Rune teveel suikerige voormelk binnen kreeg, en niet de vette achtermelk waar hij van kon groeien. Daar kwamen ook de erge krampen vandaag. De kolf kwam er weer bij en ik kolfde binnen 10 minuten 3 flessen vol.
Wat ik vervolgens moest gaan doen heet blokvoeden. Steeds 2 keer achter elkaar dezelfde borst geven. Zo krijgt de ander even rust en gaat de productie iets achteruit. Dat hadden mijn borsten nodig omdat ik veel te veel aanmaakte en dat ook niet zo snel zakte. De pracht en praal van borstvoeding geven waren al snel nergens meer te bekennen.
Op een gegeven moment wilde Rune niet meer aanhappen. Hij hapte, zoog hooguit 3 keer en liet krijsend weer los. Het voeden werd een hel. Ik belde met lactatiekundigen, peilde voor advies op de Facebookgroep en probeerde alles uit wat ik maar las/hoorde/als advies kreeg.
Op een avond, ik weet niet meer of dit nog in de kraamweek was of net er na, was het weer tijd voor een voeding. Rune hapte en liet weer los. Hapte en weer los. En brullen. Ik was al wel zo'n 3 kwartier bezig met hem aan de borst te krijgen maar het ging niet. Ik duwde die borst wanhopig in zijn mond, hopende dat hij zou reageren. Hij had ondertussen ook té veel honger en was niet meer in staat om rustig een borst op te zoeken. Lennert nam hem even mee om te verschonen en om het daarna nog eens te proberen. Het moment dat Lennert terug kwam met hem en ik mijn borst moest ontbloten, voelde dat verkeerd in iedere vezel van mijn lichaam. Het voelde alsof ik gedwongen werd iets te doen met mijn lijf wat ik niet wilde.
Het voelde als aanranding of verkrachting. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat aan iemand buiten Lennert om durfde te vertellen.
Ik was diep ongelukkig en kon alleen maar huilen. Ik kon nog maar 1 ding bedenken. "We moeten R bellen!" zei ik. R is iemand met wie ik zeer goed bevriend ben geraakt toen we allebei zwanger waren van ons eerste kind. Zij had met haar eerste langer borstvoeding gegeven en ik wist dat ik bij haar terecht kon.
Lennert belde en ze begreep precies wat ik bedoelde en waar we mee te maken hadden. Alleen al die erkenning en herkenning was wat me weer een beetje op de been bracht. Ze gaf als advies om in tijden van nood geen besluiten te nemen en er na een of meerdere nachtjes slaap weer over na te denken. Ze zei dat we nu even een flesje moesten maken en gelukkig hadden we een beetje gekolfde melk in de vriezer liggen. Na het flesje ging Rune tevreden slapen.
Na deze avond zat ik tegen stoppen aan. Maar weer, net als bij Lotus, durfde ik het besluit niet te nemen. Ik kolfde af, spendeerde weer een nacht op de bank met Rune omdat ik toch weer alleen borst wilde geven en de productie probeerde op te krikken of was dolgelukkig dat ik ergens in de natuur onder mijn draagdoek toch even 3 minuten een kind aan mijn borst had.
Uiteindelijk heb ik Rune zo'n 5 weken borstvoeding gegeven en toen waren we helemaal afgebouwd. Wat ik wel eens heb gedacht is dat borstvoeding voor mij misschien sowieso zwaarder is. Het kost bakken met energie en ik heb voor mijn eigen lijf al geen energie over. Het is misschien gewoon werkelijk te hoog gegrepen voor mijn lijf.
Ergens in de kraamweek van Rune riep ik "Bij de volgende geven we gelijk de fles, dan heb ik tenminste een ontspannen kraamweek". Ondertussen heb ik weer het gevoel dat ik het zo graag nog eens wil proberen. Het moet toch een keer kunnen lukken? Maar toen was daar een nieuwe baby en een mama die na een zware zwangerschap voor flesvoeding koos. Wauw, wat een respect heb ik voor haar! Ergens wil ik dat ook zo graag en het liefst is die knoop doorhakken nog makkelijk ook. Maar of dat werkelijk zo gaat zijn..? We zullen zien!
Liefs, Gaab
Lotus
Borstvoeding of flesvoeding. Als je zwanger bent wordt het je al vrij snel gevraagd wat jij van plan bent te geven aan je nog ongeboren kind. Zo ook bij mij. Zelf heb ik geen borstvoeding gekregen vanwege omstandigheden en het leek mij prachtig mijn eigen kind(eren) dat wel te geven. Plus het is de natuur, en ik houd best van natuurlijk.Tijdens de zwangerschap las ik er het een en ander over. We gingen naar een info avond georganiseerd door het ziekenhuis waar ik zou bevallen en de informatie sloeg ik gretig op. Trots vertelde ik aan mensen die er naar vroegen dat ik borstvoeding zou gaan geven.
Toen ik eenmaal na een weeënstorm uitgeput maar trots met Lotus op mijn buik lag uit te puffen, was daar ook het moment van de allereerste voeding aangebroken. De baby moet binnen het eerste uur een keer aan je borst belanden en iemand zou daar mee helpen. Het eerste uur was bijna voorbij toen we maar iemand hebben opgetrommeld. Lotus werd aan de borst gelegd, ik zat in een verkrampte houding en ik moest haar zo houden dat haar neusje vrij bleef. Het voelde raar aan mijn tepel, een beetje pijnlijk zelfs en het was lang niet zo romantisch als ik me had voorgesteld. Al met al dronk ze een paar minuten en toen was het klaar. Daarna kwam bij mij het besef dat dit nu de realiteit zou zijn. Het zou niet blijven bij die ene keer voeden, nee. Iedere 2 à 3 uur zou ik aan de bak moeten. Ik kreeg het er benauwd van.
Eenmaal thuis vroeg de kraamhulp aan mij of ik Lotus kon aanleggen. Dit deed ik zoals ze in het ziekenhuis hadden laten zien. Volgens de kraamhulp was dat helemaal niet de juiste manier, want bijvoorbeeld het neusje is bij een pasgeborene nog zodanig gevormd dat ze adem kunnen halen met hun neus in je borst. Dat scheelde weer wat en ik kreeg iets meer vertrouwen.
De wekker stond voor elke 3 uur en de eerste nacht voelde als fictie. Dit was ineens de realiteit. Elke 3 uur wakker, verschonen, voeden en weer slapen.
Ik kon mijn ogen tijdens het voeden niet openhouden. Later leerde ik dat er een hormoon is dat vrijkomt tijdens het voeden die je slaperig maakt. "Jij moet wakker blijven en op ons letten, Lennert!" zei ik. Ik was als de dood dat ik in slaap zou vallen en bovenop Lotus zou gaan liggen.
Het was dag 3, de beruchte kraamtranendag. De stuwing kwam om de hoek zetten. Mijn borsten stonden zó bol dat Lotus niet meer kon aanhappen. Ze schreeuwde het uit van de honger en frustratie. De kolf kwam er bij, visite, ik in die babykamer met kraamzorg, baby en pomp. De kraamverzorgster verwoed mijn borsten masseren om harde plekken er uit te krijgen. Ik had me nog nooit zo vet kut gevoeld.
Hoe verder we kwamen met de borstvoeding, hoe wanhopiger ik me voelde. Het putte me op zoveel vlakken uit. Ik had geen rust en kon niet herstellen. Ik probeerde gesprekjes met de kraamzorg te sturen zodat zij zou zeggen dat ik beter de fles kon gaan geven. Zodat ik zelf niet die beslissing hoefde te maken.
De laatste dag van de kraamweek brak aan.
Lotus zag erg geel en de verloskundige stuurde ons door naar het ziekenhuis om bloed te prikken. De uitslag was gelukkig in orde, maar ze adviseerde me om elke 2 uur te gaan voeden zodat het sneller uit haar lijf zou zijn.
Toen stortte mijn wereld echt in. Ik kon niet meer, maar durfde nog steeds niet het besluit te nemen om te stoppen. In gesprek met mijn ouders bedachten we dat als ik zou gaan kolven Lennert af en toe ook een voeding kon geven. Mijn ouders kochten de kolf en ik ging aan de slag. Toch bleef ik vaker Lotus aanleggen omdat dat makkelijker was, of omdat ik me schuldig voelde tegenover haar. Ik durfde het besluit om flesvoeding te gaan geven maar niet te nemen. Ik was bang niet meer terug te kunnen, ook al wilde ik niets liever dan stoppen. Dat gevoel is moeilijk uit te leggen maar het verscheurt en overheerst je compleet.
Na 3 weken ben ik dan toch echt gestopt. Die 3 weken voelden als 3 jaar en een achtbanenpark aan emoties en gevoelens. We waren dolblij met de fles. Lotus was dolblij met de fles en ik begon eindelijk te herstellen.
Rune
Eenmaal zwanger van Rune was ik er van overtuigd dat ik het borstvoedingsavontuur nogmaals wilde aangaan.
Ik wist nu waar ik aan begon, ik wist wat het inhield en hoe makkelijk en leuk zou het zijn om straks die baby lekker aan de borst te hebben? Dan zou Lotus ook nog een wat borstvoeding kunnen krijgen als ze ziekjes zou zijn. Mijn besluit stond vast.
Ditmaal gingen we naar meerdere infosessies. Las ik boeken, deed ik research en werd ik lid van een Facebookgroep over borstvoeding. Ik had de steun en de kennis die ik nodig had, dacht ik.
Rune's bevalling was in een woord: zalig. Ik voelde me op een giga blauwe wolk toen hij ter wereld kwam en niets kon me daar van af krijgen. Al snel legde ik hem zelf aan de borst, ik had de verpleging echt niet nodig. Ik voelde me apetrots en bekrachtigd in mij besluit het nogmaals te proberen.
Ook thuis was ik dolblij met mijn kindje aan de borst. Het voelde zo fijn en voorbestemd. Hier had ik al die tijd naar verlangd. Ik gebruikte verschillende houdingen en alles leek soepel te verlopen. De kraamzorg bestrooide me met complimenten. Op dag 2 kreeg Rune krampen, wat wel erg vroeg was volgens de kraamverzorgster. Ik kreeg stuwing en het drinken ging even wat minder lekker. Er kwam een tepelhoedje bij, wat het soms net wat vergemakkelijkte.
We waren al voorbij Rune's laagste gewicht, toen hij plotseling weer begon af te vallen. "Dat is niet goed" zei de kraamverzorgster. De verloskundige kwam er bij en de conclusie was dat ik (weer) teveel melk aanmaakte en Rune teveel suikerige voormelk binnen kreeg, en niet de vette achtermelk waar hij van kon groeien. Daar kwamen ook de erge krampen vandaag. De kolf kwam er weer bij en ik kolfde binnen 10 minuten 3 flessen vol.
Wat ik vervolgens moest gaan doen heet blokvoeden. Steeds 2 keer achter elkaar dezelfde borst geven. Zo krijgt de ander even rust en gaat de productie iets achteruit. Dat hadden mijn borsten nodig omdat ik veel te veel aanmaakte en dat ook niet zo snel zakte. De pracht en praal van borstvoeding geven waren al snel nergens meer te bekennen.
Op een gegeven moment wilde Rune niet meer aanhappen. Hij hapte, zoog hooguit 3 keer en liet krijsend weer los. Het voeden werd een hel. Ik belde met lactatiekundigen, peilde voor advies op de Facebookgroep en probeerde alles uit wat ik maar las/hoorde/als advies kreeg.
Op een avond, ik weet niet meer of dit nog in de kraamweek was of net er na, was het weer tijd voor een voeding. Rune hapte en liet weer los. Hapte en weer los. En brullen. Ik was al wel zo'n 3 kwartier bezig met hem aan de borst te krijgen maar het ging niet. Ik duwde die borst wanhopig in zijn mond, hopende dat hij zou reageren. Hij had ondertussen ook té veel honger en was niet meer in staat om rustig een borst op te zoeken. Lennert nam hem even mee om te verschonen en om het daarna nog eens te proberen. Het moment dat Lennert terug kwam met hem en ik mijn borst moest ontbloten, voelde dat verkeerd in iedere vezel van mijn lichaam. Het voelde alsof ik gedwongen werd iets te doen met mijn lijf wat ik niet wilde.
Het voelde als aanranding of verkrachting. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat aan iemand buiten Lennert om durfde te vertellen.
Ik was diep ongelukkig en kon alleen maar huilen. Ik kon nog maar 1 ding bedenken. "We moeten R bellen!" zei ik. R is iemand met wie ik zeer goed bevriend ben geraakt toen we allebei zwanger waren van ons eerste kind. Zij had met haar eerste langer borstvoeding gegeven en ik wist dat ik bij haar terecht kon.
Lennert belde en ze begreep precies wat ik bedoelde en waar we mee te maken hadden. Alleen al die erkenning en herkenning was wat me weer een beetje op de been bracht. Ze gaf als advies om in tijden van nood geen besluiten te nemen en er na een of meerdere nachtjes slaap weer over na te denken. Ze zei dat we nu even een flesje moesten maken en gelukkig hadden we een beetje gekolfde melk in de vriezer liggen. Na het flesje ging Rune tevreden slapen.
Na deze avond zat ik tegen stoppen aan. Maar weer, net als bij Lotus, durfde ik het besluit niet te nemen. Ik kolfde af, spendeerde weer een nacht op de bank met Rune omdat ik toch weer alleen borst wilde geven en de productie probeerde op te krikken of was dolgelukkig dat ik ergens in de natuur onder mijn draagdoek toch even 3 minuten een kind aan mijn borst had.
Uiteindelijk heb ik Rune zo'n 5 weken borstvoeding gegeven en toen waren we helemaal afgebouwd. Wat ik wel eens heb gedacht is dat borstvoeding voor mij misschien sowieso zwaarder is. Het kost bakken met energie en ik heb voor mijn eigen lijf al geen energie over. Het is misschien gewoon werkelijk te hoog gegrepen voor mijn lijf.
Ergens in de kraamweek van Rune riep ik "Bij de volgende geven we gelijk de fles, dan heb ik tenminste een ontspannen kraamweek". Ondertussen heb ik weer het gevoel dat ik het zo graag nog eens wil proberen. Het moet toch een keer kunnen lukken? Maar toen was daar een nieuwe baby en een mama die na een zware zwangerschap voor flesvoeding koos. Wauw, wat een respect heb ik voor haar! Ergens wil ik dat ook zo graag en het liefst is die knoop doorhakken nog makkelijk ook. Maar of dat werkelijk zo gaat zijn..? We zullen zien!
Liefs, Gaab
mooi om te lezen!
BeantwoordenVerwijderenik heb je mogen begeleiden met rune en idd in de kraamweek er regelmatig over gehad of je niet op de fles over zou gaan. Als kraamverzorgende probeer ik natuurlijk de bv te laten slagen en ik herinner me jouw kraamweek nog goed met jullie lieve dochter lotus! ben ik er van overtuigd dat het belangrijker is dat een moeder het besluit met haar gevoel moet nemen. fles of borst. Beter een gelukkige moeder met fv als en ongelukkige met bv. groetjes bettina